دانلود تحقیق امامت ۱۰ ص فرمت word

معنای امامت
امامت در لغت به معنای پیشوایی و رهبری است. در زبان عربی، کلمه امام، به معنای فرد یا چیزی است که به او اقتدا می شود. از این رو برای امام مصادیقی مانند قرآن کریم، پیامبر اکرم (ص )، جانشین پیامبر، امام در نماز جماعت، آمده است.
امامت آن است که شخص به گونه ای باشد که غیر او به او اقتدا کند به این صورت که اعمال و رفتار و گفتار خود را با قصد تبعیت با افعال و گفتار او تطبیق دهد. و با نگاهی دیگر کسی که متصدی حفظ و نگهداری دین آسمانی است و از جانب خدا به این سمت اختصاص یافته «امام» نامیده می شود. چنان که کسی که حامل روح وحی و نبوت و متصدی اخذ و دریافت احکام و شرایع آسمانی از جانب خدا می باشد «نبی» نام دارد.
کلمه امام در قرآن
قرآن کریم، واژه امام را برای برخی انسان ها و برخی موجودات دیگر به کار برده است کاربردهای غیر بشری امام عبارتند از: لوح محفوظ[سوره یس، آیه۱۲]
و کتاب آسمانی حضرت موسی. [ سوره هود، آیه۱۷] است. امام برای اشاره به انسان ها بر دو صورت امام حق و امام باطل به کار رفته است. مصادیق امام حق عبارتند از: پیامبران الهی، [سوره بقره، آیه۱۲۴؛ سوره انبیاء، آیه۷۳؛ سوره سجده، آیه)۲۴ بندگان شایسته خداوند[سوره بقره، آیه۱۲۴؛ سوره انبیاء، آیه۷۳؛ سوره سجده، آیه۲۴] و مستضعفان. [ سوره قصص، آیه۵] همچنین پیشوایان کفر مانند فرعون و کارگزاران حکومت او، مصادیق امام باطل در قرآن کریم اند. [ سوره قصص، آیه۵]
در آیه ای قرآنی کلمه امام به گونه ای به کار رفته است که همه کاربردهای پیشین را شامل می شود: وَیوْمَ نَدْعُو کلّ أُناس بِإِمامِهِم. [ سوره اسراء، آیه۱۷]